Απογοήτευση....

update: Μιας και το αρχικό κείμενο γράφηκε νύχτα μετά από μεγάλη κούραση, χρειάστηκε μία δεύτερη ματιά  και μικροεπεμβάσεις ώστε να γίνει πιο φιλικό στον αναγνώστη..


  Καταρχήν, ας ενημερώσουμε όλους όσους σήμερα προτίμησαν τον καναπέ τους ή την άνετη καρέκλα της καφετέριας  πως μαζευτήκαμε γύρω στα 30 άτομα. Είχαμε και ένα μικροεπεισόδιο από ένα μέλος της διοικούσας επιτροπής του ΠΙΙΕΤ που μας είπε πως απαγορεύεται να αναρτούμε τα πανό μας στην εξέδρα μιας και πρόκειται για ιδιωτικό χώρο (φαίνεται πως εδώ και καιρό η Εκκλησία έχει προλάβει την τρόικα στη δέσμευση δημόσιας περιουσίας). Τώρα,  τυχόν αντίδραση του ΠΙΙΕΤ στον ενεχυριασμό της επικράτειας στους δανειστές της χώρας (άρα ΚΑΙ της εξέδρας) δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου και παρακαλώ πολύ οποιονδήποτε γνωρίζει κάτι να μου το γνωστοποιήσει (μπας και ορισμένα άτομα καταφέρουν να ανέβουν στην εκτίμησή μου).

  Το θετικό της ημέρας ήταν το γεγονός αυτοί οι 30 μιλήσαμε αρκετά μεταξύ μας. Εκτός της πολιτικής συζήτησης, μάθαμε και για απειλές από δημόσια πρόσωπα προς εργαζόμενους, όχι βέβαια πως δεν το φανταζόμασταν - είναι όμως σοκαριστικό να ακούς μαρτυρίες.

  Αυτό που μας προβλημάτισε περισσότερο ήταν η απουσία κόσμου. Και οι ερμηνείες πάμπολλες: αδιαφορία, "ευμάρεια" του νησιού, φόβος, βαρεμάρα, ύπνωση, απαισιοδοξία.. Λίγο απ όλα και όλα μαζί.

  Και τώρα τι;   Τίποτα! Ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο του. Καλώς ή κακώς το Πολυτεχνείο, ο Μάης του 68, η Εθνική Αντίσταση στην κατοχή, το Γουδί το 1909, ήταν κινήματα που υποκινήθηκαν και εκφράστηκαν από μειοψηφίες. Οι περισσότεροι βρίσκονταν στον "αντίστοιχο καναπέ" της εποχής, ενώ άλλοι παρίσταναν τους αντίστοιχους "Γερμανοτσολιάδες" και κάποιοι άλλοι τους "δωσίλογους". Και αν κάτι με συναρπάζει στην Ιστορία είναι αυτή η καταπληκτική της διαστροφή να επαναλαμβάνεται με διαφορετικά "προσωπεία", γιατί τελικά οι συνθήκες, τα μέσα, οι ταμπέλες αλλάζουν αλλά ο άνθρωπος όχι.

  Η ρομαντική μου πλευρά γοητεύεται με αυτό που ονομάζεται (και φοριέται πολύ τελευταία) άμεση δημοκρατία. Μία κοινωνία όπου όλες οι αποφάσεις θα παίρνονται από τον λαό που θα συμμετέχει ενεργά στον καταρτισμό προτάσεων και η πλειοψηφία του θα τις επικυρώνει. Τι πιο ευγενές πολίτευμα άραγε από αυτό!
  Βέβαια, δεν είναι τυχαίο που δεν επικράτησε Ιστορικά πλην της Αρχαίας Αθήνας (με ιδιαίτερες συνθήκες), όπου ακόμα και εκεί μπορεί να ανεδείχθει ένας Περικλής αλλά υπήρξε και ένας Αλκιβιάδης. Και οι βασικοί λόγοι, κατ' εμέ, που η άμεση δημοκρατία  είναι ουτοπία είναι οι ακόλουθες κατηγορίες πολιτών:

• Ο πολίτης-ιδιώτης (ψάξτε για τη ρίζα της λέξης idiot - ηλίθιος στα Αγγλικά) που δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να συμμετέχει. Άλλωστε η λέξη πολίτης στην Αρχαία Αθήνα ήταν αντίθετη με τη λέξη ιδιώτης. Είναι ο "καναπεδόφιλος" πολίτης, του "έλα μωρέ τώρα - πού να τρέχουμε" εντάσσοντας βέβαια μέσα σε αυτή την κατηγορία και τους φοβισμένους (ίσως άδικα) λόγω αντίστοιχου αποτελέσματος μή ενεργοποίησης με τα κοινά. 
• Οι φανατικοί (χούλιγκανς)  που είτε για ίδιον όφελος ανέλιξης στην κοινωνία είτε για να καλύψουν το πνευματικό τους κενό ασπάζονται θρησκευτικά μία "ιδεολογία". Και εδώ τοποθετώ σκόπιμα τη λέξη "ιδεολογία" σε εισαγωγικά μιας και η πραγμάτωση αυτών των "ιδεολογιών"  μέσα από τους σχηματισμένους φορείες δεν είναι βέβαιη. Άλλωστε, βλέπουμε καθημερινά ένας φορέας που υποστηρίζει μια "ιδεολογία" στην πράξη να εφαρμόζει αντίθετα δόγματα. (πχ ΠΑΣΟΚ: σοσιαλιστική  θεωρία - νεοφιλελεύθερη πρακτική, ΚΚΡ: κομμουνισμός στη θεωρία - ολιγαρχία στην πράξη και πάμπολλα άλλα παραδείγματα στην Παγκόσμια Ιστορία). Άντε λοιπόν φίλε μου να πείσεις έναν φανατικό πασόκο πως αυτή τη στιγμή το κόμμα-θρησκεία του ξεπουλά τη χώρα και εξαθλιώνει σκόπιμα το λαό. Είναι το ίδιο δύσκολο με το να πείσεις έναν φανατικό Ολυμπιακό πως το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ήταν στημένο ή έναν φανατικό Χριστιανό πως στην Άλωση της Τριπολιτσάς οι Χριστιανοί κατέσφαξαν τον Μουσουλμανικό πληθυσμό ή ένα νεοδημοκράτη πως ο Καραμανλής τα έκανε μπάχαλο. Το μεγαλύτερό σου κατόρθωμα σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις θα είναι να παραδεχτούν όλοι το γεγονός (μιας και η αρχική άρνηση της πραγματικότητας του φανατικού θα υποχωρήσει με την πίεση) και θα μείνουν στο τελευταίο τους δογματικό προπύργιο (ακυρώνοντας οποιοδήποτε λογικό σου επιχείρημα): ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ/ΥΠΗΡΧΕ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!!! Οπότε κάπου εκεί θα τα παρατήσεις μιας και πλέον το πράγμα γίνεται θέμα πίστης (ο συνάνθρωπός σου μεταμορφώνεται σε ταλιμπάν) και βοήθειά σου  να βγεις σώος και αβλαβής.
• Υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία (που ομοιάζει με την πρώτη και κάλλιστα θα μπορούσε να εννοποιηθεί σε μία με δύο υποκατηγορίες), οι γνωστοί λαϊκιστί ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Πρόκειται για αυτούς που ψηφίζουν το κόμμα που νομίζουν πως θα κερδίσει (στην παράσταση νίκης στις δημοσκοπήσεις) και έχουν την προσαρμογή ερπετού:  ταυτίζονται επιφανειακά με όλες τις επικρατούσες απόψεις και δεν έχουν κανένα πρόβλημα τη μία στιγμή να σε βρίζουν και την επόμενη να σε προσκυνούν (όταν φυσικά θα σε έχουν ανάγκη). Εικάζω (πιθανώς αυθαίρετα) πως διαχρονικά βρίσκονται πιο κοντά στους δωσίλογους κάθε εποχής (ίσως επηρεασμένος υπερβολικά από το παράδειγμα των γερμανοτσολιάδων-ταγματασφαλιτών της κατοχής που με την απελευθέρωση εντάχθηκαν ως ομάδες Χ στον Εθνικό Στρατό).

  Είναι σαφές πως πρόκειται για μία πρόχειρη πολιτική ανάλυση της κοινωνίας,  έχω όμως την εντύπωση πως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα (πέρα από τις γενικεύσεις προς οικονομία χώρου).
  Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Τί πράττεις ως ενεργός πολίτης; Στον ιδιώτη-καναπεδόφιλο δεν μπορείς να μεταμοσχεύσεις πόδια.  Στον ιδιώτη-ερπετό δεν μπορείς να του κάνεις ενέσεις ηθικής και στον ταλιμπάν δεν μπορείς να κάνεις μεταμόσχευση εγκεφάλου. Όλα θα ήταν διαφορετικά με την κατάλληλη Παιδεία που θα δημιουργούσε ενεργούς πολίτες, αλλά χαίρω πολύ - ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

  Το σίγουρο είναι πως προς το παρόν είμαι απογοητευμένος... Και δεν βρίσκω κανένα νόημα σε καμμία εκστρατεία διαφωτισμού κανενός. Πριν από 100 χρόνια ίσως να το έκανα, αλλά τώρα καλώς ή κακώς, το Internet είναι προσιτό στην τεράστια πλειοψηφία, οπότε είναι στο χέρι του κάθε πολίτη που επιθυμεί να εμπλακεί ενεργά στα πολιτικά δρώμενα της χώρας να αναζητήσει τις διεξόδους του, αν φυσικά ενδιαφέρεται. Δεν θα πάρω κάποιον από το χεράκι να του δείξω το x ντοκυμαντέρ ή το y άρθρο, παρά μόνο θα τον βοηθήσω να το βρεί για να το μελετήσει. Αν θέλει μετά θα μου άρεσε να κάνουμε μία καλή κουβέντα επ'αυτού.
  Δεν αναζητούμε υποψήφια πρόβατα για να δημιουργήσουμε μία νέα αγέλη. Κανείς μας δεν επεδίωξε να παρουσιαστεί ως αρχηγός. Ούτε μας ενδιαφέρει η δημαγωγία, οι ανούσιες ρητορείες και η τρομοκρατία για να παρασύρουμε τον όχλο και να φτιάξουμε ένα νέο δόγμα.  Το μόνο που μας δένει όλους μαζί είναι η διάθεση για πραγματικό, απελευθερωμένο από προκαταλήψεις διάλογο, και ο αγώνας για την εφαρμογή  πραγματικών λύσεων προς το κοινό καλό. Ακολουθώντας τη συμβουλή του Καζαντζάκη:

 Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!

  Μπορεί να είμαστε λίγοι και διαφορετικοί μεταξύ μας, αλλά δεν θα καταφέρει κανείς να μας στερήσει  τη χαρά να ενεργούμε πολιτικά. Και γι αυτούς τους συμπολίτες μου, με όλη την σημασία του όρου, ανεβάζω την παρακάτω διάλεξη του κ. Κατρούγκαλου (Συνταγματολόγου Αναπληρωτή Καθηγητή στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης) που πιθανότατα να συζητήσουμε  όταν ξαναβρεθούμε: 

  Για τους υπόλοιπους, μετά την απογοήτευση έρχεται η λύπηση. Είναι ελεύθεροι να βουλιάξουν στον υποθηκευμένο καναπέ τους, να ασχολούνται με τους στημένους αγώνες στο ποδόσφαιρο και το greek idol, να τρομοκρατηθούν από τον κάθε Πάγκαλο και τα τανκς του και σε οποιαδήποτε άλλη ευτελή  δραστηριότητα συνηθίζουν να αναλώνουν τη ζωή τους.

Για αυτούς ίσως να 'μαστε όλοι γραφικοί, 

για μένα πάντως σίγουρα είναι idiots!