Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Δεν σας αντέχουμε άλλο!!

  Μέχρι δύο μέρες πριν η κυβέρνηση μας φώναζε σε όλους τους τόνους πως πήρε όλα τα νέα μέτρα (από τον Μάιο του 2010 με το μνημόνιο μέχρι και το μεσοπρόθεσμο) ώστε να αποφύγει τη χρεωκοπία (θυμηθείτε αναλυτικά μερικές δηλώσεις τους εδώ). Ήταν μία επιλογή στάσης πληρωμών προς τους πολίτες ώστε να διασφαλιστούν τα χρήματα των δανειστών.
  Και ξαφνικά, αφού ψηφίστηκε και το μεσοπρόθεσμο (με το οποίο ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία και  φορολογούμε και τους μισθωτούς/συνταξιούχους των 700€ ) εμφανίζεται ο Βενιζέλος να μας λέει για σενάρια επιλεκτικής χρεωκοπίας που δεν πρέπει να μας τρομάζουν, ενώ όλο τον προηγούμενο καιρό "ξόρκιζαν" ως εχθρούς της χώρας όσους υποστήριζαν την χρεωκοπία και το κούρεμα των ομολόγων.
  Αυτοί που μέχρι χθες μας τρομοκρατούσαν με το ενδεχόμενο χρεωκοπίας (θυμηθείτε τα τανκς του Πάγκαλου), σήμερα μας παρουσιάζουν την επιλεκτική χρεωκοπία ως μη καταστρεπτική λύση.
  Αυτοί που μέχρι χθες ψήφιζαν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα ως μόνη λύση για να μην χρεωκοπήσει η χώρα, σήμερα ομολογούν εμμέσως πως απέτυχαν.
  Και απέτυχαν αφού εξαπέλυσαν την πιο ανηλεή οικονομική και κοινωνική επίθεση εναντίον του Λαού.
  Έχει διαφορά να διερευνάς λύσεις χρεωκοπίας με το δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ (το 2009) απ ότι στο 150% του ΑΕΠ (σήμερα).

Και τέλος: Τί σημαίνει επιλεκτική χρεωκοπία; Θέλω να ξέρω αναλυτικά ποιοί θα επωμιστούν το κόστος; Οι ιδιώτες δανειστές (πχ τράπεζες, funds) ή τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν στην κατοχή τους κρατικά ομόλογα (πχ ΙΚΑ); (γιατί εμένα μου "βρωμάει" πως η λύση πάλι θα είναι η εξασφάλιση των ιδιωτών δανειστών να πάρουν όσο περισσότερα γίνεται - εις βάρος φυσικά πάλι του Λαού;)

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Μ. Κυπραίος - Πως τον "προστάτεψε" το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη

Σ.Σ: Πως έζησε άραγε το Σύνταγμα ένας δημοσιογράφος; Όχι βέβαια από αυτούς με τις γραβάτες και τα πανάκριβα κοσμήματα που βρίσκονται καθηλωμένοι στα στούντιο της κυβερνητικής προπαγάνδας, αλλά από αυτούς που βρέθηκαν στην πλατεία, μαζί με τους πολίτες για να καλύψουν τα πραγματικά γεγονότα. Αναδημοσιεύω από το http://www.exandasdocumentaries.com/gr/news/interesting-articles/244-prolava-na-akousw-prin-pesw


Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ' τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

Αφελείς ερωτήσεις:
1. Ο δημοσιογράφος είναι βαλτός και αυτός από τον Σύριζα; (όπως και όλοι οι άλλοι που μας έχουν ζαλίσει τα χουντοκάναλα;)
2. Μήπως διατάχθηκε καμμία έρευνα μέσα στην Αστυνομία για τα γεγονότα; (πριν την κατάθεση μήνυσης;)
3. Πόση ώρα αφιέρωσαν τα χουντοκάναλα σε αυτή τη μαρτυρία; 
4. Το δεν είχαμε σοβαρό τραυματισμό του κ. Παπουτσή αφορά τις δυνάμεις καταστολής και τους φασίστες συνεργάτες τους;
5. Πόσοι άλλοι την γλύτωσαν στο παρα τρίχα τις μόνιμες βλάβες;

Και μία διαπίστωση:
Ο δημοσιογράφος κ. Κυπραίος έχασε την ακοή του. Οι γραβατωμένοι συνάδελφοί του στα δελτία ειδήσεων έχουν χάσει τη μιλιά τους και τα μάτια τους εδώ και χρόνια. Αυτοί πληρώθηκαν για να μην κάνουν τη δουλειά τους - αυτός πλήρωσε με τη σωματική του ακεραιότητα το ότι πήγε να κάνει τη δουλειά του.

Κρίμα για τον άνθρωπο, κρίμα για την δημοκρατία που νομίζαμε πως είχαμε. 
Ας ελπίσουμε πως η ζημιά που υπέστη μπορεί να διορθωθεί..
Η δημοκρατία πάντως δεν μπορεί να διορθωθεί  από αυτούς που συνεχίζουν να σοδομίζουν πάνω της.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Τι είδε στο Σύνταγμα μια Ελληνίδα

Διάβασα στο μπλογκ για τα γεγονότα της Τετάρτης όπως τα έζησες... ήμουν κι εγώ εκεί κι ήμουν μπροστά στο τι έγινε στην πρώτη επίθεση με χημικά ... δεν υπήρχαν καδρόνια ούτε καν οι γνωστοί άγνωστοι...

Η ώρα ήταν περίπου μία και μισή. Μόλις έφτασα στο Σύνταγμα κάνοντας γύρους από το Κολωνάκι, ψάχνοντας μια δίοδο που δεν ήταν μπλοκαρισμένη από τα ΜΑΤ. Ναι αυτό που διάβασες ... δεν μας άφηναν να περνάμε από πολλούς δρόμους κι αναγκαστήκαμε να κατέβουμε πολύ χαλημά για να φτάσουμε στο Σύνταγμα.
Με το που έφτασα στο Σύνταγμα με τη φίλη μου η ώρα ήταν περίπου μία και μισή. Βρεθήκαμε ακριβώς στο διάζωμα του δρόμου απέναντι από τη Βουλή. Μια ανάσα από εμάς ήταν τα κάγκελα και από πίσω τα ΜΑΤ. Κάποιοι πολίτες κούνησαν τα σιδερένια κάγκελα και σε δευτερόλεπτα είδα τα ΜΑΤ να έρχονται με φόρα μέσα από τα κάγκελα να τα σηκώνουν και περνώντας από κάτω να κάνουν την πρώτη ρίψη χημικών στον κόσμο από απόσταση αναπνοής.
Μιας και μόλις είχα κατέβει δεν είχα προλάβει καν να φορέσω τη μάσκα μου. Έχω φάει πολλές φορές δακρυγόνα σε πορείες σαν φοιτήτρια αλλά αυτό που ένιωσα την Τετάρτη ήταν πρωτόγνωρο ( δεν είναι μόνο ότι είναι ληγμένα ... δεν είναι ότι δεν είναι απλά δακρυγόνα... δεν είναι ότι μας τα έριξαν από απόστασης αναπνοής... είναι φονικά όπλα και τα ονομάζουν χημικά ... είναι όπλα απέναντι σε ειρηνικούς και άοπλους πολίτες ...)

Έφαγα τα πρώτα χημικά από τα 10 μέτρα ...τα μάτια μου γύρισαν προς τα πάνω δεν έβλεπα τίποτα και σε δευτερόλεπτα ένιωσα ΑΣΦΥΞΙΑ ... όχι πνίξιμο όχι δύσπνοια όχι κάψιμο στο στήθος ΑΣΦΥΞΙΑ. Ένιωσα το σώμα μου να είναι έτοιμο να σωριαστεί, με κλειστά τα μάτια προχωρούσα αργά ακολουθώντας ενστικτωδώς το πλήθος - σε εκείνη το χαμό χαθήκαμε με τη φίλη μου όπως πολλές φορές ακόμα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κράτησα την ψυχραιμία μου, μέσα από τα δόντια μου έβριζα και τα έσφιγγα δυνατά για να αντέξω, γνωρίζοντας ότι αν αντέξω σε αυτό το σοκ σε λίγα λεπτά θα ήμουν καλά... Σιγά σιγά άρχισα να βλέπω να ανασαίνω και γύρω μου γινόταν ένας πανικός. Άνθρωποι να σωριάζονται γιατί έχαναν τις αισθήσεις τους, άνθρωποι που φώναζαν γιατί δεν έβλεπαν. Η αλληλεγγύη των πολιτών ήταν απίστευτη, ένας έπεφτε δέκα έτρεχαν!

Συνήλθα κι όλος ο κόσμος γύρω μου ... μα πριν προλάβουμε να δούμε τι έγινε να ανταλλάξουμε μια κουβέντα έγινε το δεύτερο ντου .... ο κόσμος έτρεχε μακριά από τα χημικά νέφη, αρχίσαμε οι πιο ψύχραιμοι να κάνουμε αλυσίδες κατηφορίζοντας για να μην υπάρξουν θύματα από το ποδοπάτημα ... Δίπλα μου άρχισαν να πετάνε κρότου λάμψης μέσα στο πλήθος μαζί με τα χημικά. Είδα έναν άνθρωπο να τρέχει έχοντας πάρει φωτιά από τα κρότου λάμψης που πέταξαν πάνω μας ... Είδα να μας πετάνε αναίτια δεκάδες χημικά μαζί μέχρι που άρχισε το γνωστό περικύκλωμα της πλατεία με χημικά. Ρίχνανε από παντού... Κατεβήκαμε προς την Ερμού να πάρουμε μια ανάσα, στη Νίκς ήταν στημένοι κι άλλοι των ΜΑΤ. Μας άρχισαν κι από εκεί τις ρίψεις κι από την Βουλής ...

Τότε εμφανίστηκαν τα πρώτα καδρόνια οι πρώτες πέτρες .... κι άρχισε γύρω από όλο το κέντρο ο πετροπόλεμος ... Οι πολίτες έκαναν γύρους να πάρουν ανάσες και γυρνούσαν πάλι στο Σύνταγμα.



Η ιστορία των γεγονότων της πλατείας στη συνέχεια και μετά γράφτηκε... Γράφτηκε στη μνήμη όσων βρεθήκαμε εκεί αλλά και από εκατοντάδες βίντεο και φωτογραφίες που καταμαρτυρούν όχι μόνο την αλόγιστη χρήση των χημικών εις βάρος αθώων και άοπλων πολιτών αλλά και η ωμή βία εναντίον των διαδηλωτων από τους ανθρώπους της ελληνικής αστυνομίας που πληρώνονται για να μας προστατεύουν ....

Μπορεί να με έπνιξαν στα χημικά τους αλλά με έπνιξε και η οργή ... Η οργή για όλους όσους συμμετείχαν είτε σαν εκτελεστές είτε σαν εντολοδόχοι σε αυτή την άνανδρη επίθεση κατά των πολιτών. Και λέω άνανδρη γιατί αν όλοι αυτοί που δίνουν εντολές και όλοι αυτοί που τις εκτελούν ήταν κάτω στην πλατεία με γυμνά τα χέρια και ακάλυπτα τα πρόσωπα, χωρίς όπλα και χημικά και ερχόντουσαν τότε να πουλήσουν νταϊλίκι δήθεν για το καλό μας ... θα βλέπαμε τότε ποιος θα ήταν ο μάγκας και ποιος αυτός που θα έβαζε την ουρά κάτω από τα σκέλια ...
Μία Ελληνίδα



Σ.Σ. Προφανώς όσοι βρέθηκαν εκεί λένε την ίδια εκδοχή.. Και η αστυνομία (με τη Στάη) το δικό της χαβά 

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Τι είδα στο Σύνταγμα.... Μέρος ΙΙ - Κόσμος

  Το Σύνταγμα δεν είναι μόνο τα επεισόδια. Ούτε ο κόσμος που φωνάζει "κλέφτες" και μουντζώνει. Αυτό που έζησα τις δύο μέρες είναι η κάτι πρωτοποριακό που θεωρούσα φανταστικό γεγονός: Η ύπαρξη μίας άλλης Ελλάδας. Και θέλω περιληπτικά να σχολιάσω τα φαινόμενα  που μου έκαναν εντύπωση.
  Καταρχήν η ευγένεια. Μου έκανε τεράστια εντύπωση την πρώτη φορά που με σκούντηξε κάποιος βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό και γύρισε χαμογελώντας να μου ζητήσει συγγνώμη. Μόνο που ήταν η αρχή. Μέσα σε όλο αυτό το πλήθος, η ευγενική αντιμετώπιση και ο σεβασμός του συνανθρώπου ήταν πρωτοφανής (φανταστείτε τον κόσμο το 15αύγουστο στην εξέδρα - ε καμμία σχέση!).  Και σε αυτό εντάσω την αλληλοβοήθεια  Νέοι να κάνουν βόλτες με ψεκαστήρια χειρός να ψεκάσουν με mallox ή να δώσουν μάσκες, όσους ήταν απροετοίμαστοι. Άνθρωποι είτε νέοι είτε 60άρηδες να δίνουν τη θέση τους στο παγκάκι για να κάτσει η αδερφή του φίλου μου που είχαν πιαστεί τα πόδια της. 
  Η αυτοδιαχείριση. Από το "χύμα" κοριτσάκι με το κόκκινο μαλλί που έμπενε στο συντριβάνι για να γεμίσει πλαστικά μπουκαλάκια, τον μαλλιά με τις σακούλες σκουπιδιών που έφερνε τα άδεια μπουκαλάκια, τον παππού που στεκόταν στην ανθρώπινη αλυσίδα για να μεταφερθεί το νερό από το συντριβάνι έξω απ' τα Mc Donalds, και την κοπελίτσα ή τη μαυροφορεμένη κυρία που έπαιρνε τη σκούπα και έτριβε το δρόμο. Προσωπικά, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη να ενταχθούμε με την παρέα μου σε αυτή την αλυσίδα για κανά τέταρτο (μιας και η ροή του κόσμου που σχημάτιζε την αλυσίδα ήταν συνεχής και το πλήθος της άλλαζε δυναμικά). Καθώς επίσης και τις δεμένες σακούλες σκουπιδιών κάτω από τα φρακαρισμένα καλαθάκια του Δήμου. 
  Η δράση. Όταν κάποιος πέταγε μπουκαλάκι/πέτρα προς τα ΜΑΤ (όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο) έπεφταν πάνω του όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω του. Σαν να ήταν μία περιφρούρηση της κοινής λογικής πως δεν θα τους δώσουμε αφορμή να μας πλακώσουν στα χημικά και να μας διώξουν (τελικά δεν την χρειάστηκαν - χρειάστηκε απλά μια εντολή).  Σύμφωνα με τους φίλους μου μέχρι τις 15 Ιουνίου σχημάτιζαν ανθρώπινες αλυσίδες γυρισμένες πλάτη μπροστά από τα ΜΑΤ για περιφρούρηση του κόσμου.Απλά όπως μας είπε ένα παιδί εκεί (που κατά τα λεγόμενά του βρισκόταν στην αλυσίδα και μεταφέρω με την απαραίτητη επιφύλαξη) αυτοί έφαγαν το ξύλο και τα χημικά για να διαλυθούν και να ξεκινήσει μετά το πάρτυ ούνων, βάνδαλων και οστρογότθων.
  Το ακομματίκ (παραφράζοντας τη φράση απολιτίκ της "διανόησης"). Κόσμος που κατέβαινε σαν πολίτης να διαδηλώσει την αντίθεσή του στα μέτρα, το μνημόνιο και τις καταστροφικές πολιτικές των κομματικών ολιγαρχιών που κυβερνούν τον τόπο.  Κάτι μικρές κολλημένες ομαδούλες των 10-20 ατόμων (πχ. κκε-μλ, ανταρσύα κ.α.) απλά αποτελούσαν τη σταγόνα στον ωκεανό του Λαού. Με ελεύθερη άποψη, απαλλαγμένη από δογματισμούς (στη συντριπτική πλειοψηφία) που συνυπήρχε και ζυμωνόταν με τις απόψεις των άλλων. Για να το πω πιο απλά: Άνθρωποι που ήθελαν και μπορούσαν (στη συντριπτική πλειοψηφία) να κάνουν διάλογο: να μιλήσουν, να ακούσουν, να σκεφτούν και να απαντήσουν! Κάτι υπερβολικά σπάνιο στην κοινωνία που ζω (όπου οι περισσότεροι γύρω μου προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν αυτό που έχουν στο κεφάλι τους ή αν δεν τους παίρνει απλά σταματάνε να μιλάνε). Αυτό που έζησα ήταν σαν την αναπαράσταση της Αγοράς της Αρχαίας Αθήνας στο σήμερα όπου οι Πολίτες (με Π κεφαλαίο - διαφοροποιώντας τους από τη σημερινή έννοια της λέξης) δραστηριοποιούνται στην πράξη (εν αντιθέσει των φασιστοειδών διαφόρων αποχρώσεων που θεωρούν πολιτική την προσκόλληση στις θέσεις του x κόμματος). Μία αυθόρμητη Εκκλησία του Δήμου όπου θα άκουγες από τη μεγαλύτερη βλακεία (συνήθως από την εξαίρεση του τυχαίου οπαδού) μέχρι αυτό που δεν είχες σκεφτεί. 

Συμπέρασμα: Δεν ξέρω τί θα οδηγήσει αυτό, τι θα προκύψει ή αν θα καπελωθεί από διάφορους επαγγελματίες στο μέλλον. Πρόκειται όμως για ένα κίνημα που απεχθάνεται το δογματισμό και τον φανατισμό (τουλάχιστον προς το παρόν). Και είναι μία μοναδική ευκαιρία να αλλάξει για πάντα την πολιτική πρακτική του τόπου. Εφαρμόζοντας στην πράξη το άρθρο 1 παράγραφος 2 του Συντάγματος:   
Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Υ.Γ: Αυτό το άρθρο του Συντάγματος είναι η απάντησή μου στον μπάτσο που μας έλεγε "τους ψήφισες", λες και ο Λαός εξέλεξε το Πασόκ του "Λεφτά υπάρχουν, χρειάζεται αναδιανεμητική πολιτική υπέρ των χαμηλών εισοδημάτων, θα επαναγοράσω τον ΟΤΕ και τα λιμάνια κτλ" για να κυβερνήσει ως ΜΠΑΤΣΟΚ των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας και της όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Όπως ορίζει το άρθρο 120, παράγραφος 4:
 Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Τι είδα στο Σύνταγμα.... Μέρος Ι - Επεισόδια

Είμαι ακόμα συγκλονισμένος από την εμπειρία που έζησα την Τρίτη και την Τετάρτη. Κάλλιστα θα μπορούσα να συγγράψω ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για αυτά που έζησα, αλλά θα προσπαθήσω να περιγράψω μόνο αυτά που είδαν τα μάτια μου όσο το δυνατόν πιο περιληπτικά γίνεται, ανά θέμα. Άρξασθε λοιπόν με τα επεισόδια:

Α. Γεγονότα
  Τρίτη, 19:00. Μπροστά από τη Βουλή βρίσκονταν χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι είτε φώναζαν τα συνθήματα (με τις απαραίτητες μούντζες) είτε σχημάτιζαν πηγαδάκια. Βρέθηκα για αρκετή ώρα στο τριπλό κάγκελο (κάτω από το πανώ με τα χρώματα της Ισπανικής σημαίας), είτε μιλώντας με την παρέα μου είτε με τους αστυνομικούς. Κατά διαστήματα εμφανίζονταν κάποιοι που πετούσαν ένα μπουκαλάκι νερό (τις περισσότερες φορές) ή μια πέτρα (σπανιότερα) προς τους αστυνομικούς. Όταν λέω κατά διαστήματα εννοώ με ρυθμούς ένα αντικείμενο το 10λεπτο, κι αυτό γιατί αμέσως "την πέφταμε" όλοι πάνω στον "ταραξία" και τον ακινητοποιούσαμε.
  Υπήρχαν δύο ειδών ταραξίες: Το πρώτο είδος ήταν ο απελπισμένος άνθρωπος που είχε βγει εκτός εαυτού και βρισκόταν σε κατάσταση αμόκ τον οποίο αμέσως τον συγκρατούσαμε, κάνοντας παράλληλα νόημα στους αστυνομικούς πως όλα είναι υπό έλεγχο, τον οποίο με την κουβέντα σιγά-σιγά ηρεμούσαμε και τις περισσότερες φορές έμενε δίπλα μας. Το δεύτερο είδος ήταν κάτι νέοι που πλησίαζαν τρέχοντας και εν κινήσει πέταγαν το μπουκάλι ή την πέτρα και  εξαφανίζονταν, τους οποίους δεν προλαβαίναμε να πιάσουμε (πλην μίας φοράς) μιας και στον τόσο κόσμο όταν ο άλλος βρεθεί στα 5 μέτρα πρακτικά τον έχεις χάσει. Η μία φορά που προλάβαμε αμέσως κάποιον, και που θεωρώ ύποπτη, ήταν ένα παιδί γύρω στα 18-22 που πέταξε κάτι και αμέσως μόλις τον ακινητοποιήσαμε ζήτησε συγγνώμη, είπε "εντάξει - έχετε δίκιο - δεν το ξανακάνω" και μόλις τον αφήσαμε (πράγμα που μετανιώσαμε στη συνέχεια) εξαφανίστηκε τρέχοντας.
  Ύστερα από 10-15 λεπτά, έπεσαν 5-10 (το πολύ) αντικείμενα (από άτομα του ιδίου τύπου τρέχω-πετάω-εξαφανίζομαι) ταυτόχρονα στο μέτωπο της Αμαλίας προς τη Βουλή (μιλάμε για ένα μέτωπο πάνω από 100 μέτρα μήκος) όπου αμέσως απασφάλισε τη σκανδάλη των δακρυγόνων, του ψεκάσματος και των χειροβομβίδων, με αποτέλεσμα να διαλυθεί όλος ο κόσμος. Προσωπικά βρέθηκα στις στήλες του Ολυμπίου Διός μαζί με πολύ κόσμο και αρχίσαμε να βοηθάμε αυτούς που είτε δεν ήταν εξοπλισμένοι με μάσκες και mallox είτε ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και δυσκολεύονταν με την κατάσταση. Η ώρα είχε πάει 23.00 και έτσι μιας και ήδη διαλυθήκαμε από τη Βουλή, αποχωρήσαμε μιας και οι φίλοι μου εργάζονταν την άλλη μέρα.
  Το μεσημέρι της Τετάρτης βρισκόμουν στην Αμαλίας στις 11.30 το πρωί μπροστά από τη Βουλή (μπροστά από το πανώ με το ΟΧΙ, που τα video δείχνουν αργότερα να παραμένει  και να δέχεται το "δημοκρατικό ξύλο" από την ΕΣΑ συγγνώμη τα MAT ήθελα να πω). Τα πράγματα κυλούσαν ήρεμα και κατά τις 13.00 κατεβήκαμε στην πλατεία να βρούμε ίσκιο για λίγο, κάτω από το King George. Ο κόσμος γύρω μας ήταν κυρίως άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας και ξαφνικά κατά τις 13.30-13.45 ακούμε φασαρία από πάνω (μπροστά από το King George) και βλέπουμε κόσμο να τρέχει προς τα εκεί. Δεν πήγα πολύ κοντά (για να μην χαθώ με τον άλλο φίλο μου), αλλά απ ότι είδα από μακρυά και μου μετέφερε ο υπόλοιπος κόσμος εμφανίστηκαν καμμια 30αριά τύποι με κουκούλες και καδρόνια και ο υπόλοιπος κόσμος προσπάθησε να τους συγκρατήσει.
  Μόλις η κατάσταση άρχισε να ηρεμεί (δεν πέρασε πεντάλεπτο από το αρχικό σκηνικό), αρχίζουν να πέφτουν δακρυγόνα στην πλατεία. Μόνο που αυτή τη φορά η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη από πριν. Αμέσως αρχίζουμε να κινούμαστε προς την Ερμού (στα τυφλά βέβαια μιας και τα μάτια λειτουργούσαν στο 10%) μέσα σε έναν αδιάκοπο καταιγισμό από δακρυγόνα. Φτάνοντας στην Ερμού, σταματήσαμε μιας και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρότερη και παρακολουθούσαμε από εκεί το τι γινόταν στις σκάλες της πλατείας  - τουλάχιστον όσο μπορούσαμε μέσα από το χημικό σύννεφο. Είχαμε μαζευτεί πολύς κόσμος, όπου περιμέναμε να διαλυθεί η ατμόσφαιρα στην πλατεία ώστε να επανέλθουμε, φωνάζοντας συνθήματα και χειροκροτώντας ειρωνικά το έργο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και των οργάνων του.
  Ξαφνικά πέφτει ένα νέο κοκτέηλ (δακρυγόνα,χειρ/δες κρότου-λάμψης και ψέκασμα) στη συμβολή Ερμού και Νίκης (εγώ βρισκόμουν 20 μέτρα παρακάτω στην Ερμού και Βουλής), ενώ γύρω μου κυρίως βρισκόταν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας από μένα. Απομακρυνθήκαμε αμέσως προς τη Μητροπόλεως (σε ύψος 50 μέτρα πάνω από τη Μητρόπολη) περιμένοντας να δούμε που θα πάει αυτό. Η ώρα είχε φτάσει 15.00 οπότε έπρεπε να φύγω για να προλάβω το πλοίο να γυρίσω πίσω στο νησί, ενώ ο φίλος μου με την παρέα του παρέμεινε εκεί με σκοπό να δεί πότε θα σταματήσει ο πανικός για να επιστρέψει προς τη Βουλή. Τα υπόλοιπα τα είδα στην τηλεόραση και το youtube.


Β. Αφελή ερωτήματα
  Γιατί δεν συμβαίνει τίποτα (παρά μόνο μικροεπεισόδια που αμέσως ελέγχονται) όσο ο κόσμος βρίσκεται στην πλατεία; Τι σκοπό εξυπηρετεί η στρατηγική της αστυνομίας να πνίγει στα χημικά τον κόσμο πάνω στην πλατεία ή στην Ερμού, μιας και όταν ο κόσμος αποχωρεί αναλαμβάνουν δράση οι "μπαχαλάκηδες" και προκαλούν καταστροφές; Τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από οργανωμένο σχέδιο τρομοκρατίας του κόσμου που διαδηλώνει και των τηλεθεατών;
  Αντίστοιχα και στην Ερμού, που μέχρι τις 14.30 δεν συνέβαινε τίποτα, ενώ μόλις έπεσε το χημικό νέφος και αποχώρησε ο κόσμος, ξεκίνησαν οι βανδαλισμοί;
  Όσο βρισκόμουν μπροστά από τη Βουλή παρατήρησα πως τα μεμονωμένα σποραδικά επεισόδια (πέταγμα μπουκαλιών/πετρών) παρατηρούνταν στην αριστερή πλευρά του μετώπου (συμβολή Βασ. Σοφίας και Αμαλίας) σε μία αναλογία 10 προς 1 σε σχέση με αυτά που συνέβαιναν στη δική μας πλευρά (κέντρο και προς τον Εθνικό κήπο). Γιατί τέτοια προτίμηση σε εκείνη την πλευρά; Μήπως έχει σχέση με το ότι οι κάμερες των καναλιών βρίσκονταν τοποθετημένες στο Athens Plaza και είχαν ξεκάθαρη οπτική επαφή;
  Γιατί δεν υπήρχαν κάμερες των ΜΜΕ μέσα στον κόσμο; Παρά μόνο ξένοι δημοσιογράφοι και ανεξάρτητοι φωτογράφοι;
  Τι έφταιγε το Ιατρείο του Ερυθρού Σταυρού, ο κόσμος στο Μετρό,  ο κόσμος που ψεκάζεται εν ψυχρώ, το μανάβικο, αυτός, ή αυτός εδώ;
  Να φανταστώ ο Υπουργός θά κάνει το καθήκον του και πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο (όπως άλλωστε είχε πράξει και στο Σάμινα);
 Αυτά, τι σχέση έχουν με την πραγματικότητα;

  Γ. Συμπεράσματα
  Είναι πλέον εντελώς ξεκάθαρο, πως την αστυνομία δεν την ενδιαφέρει να κυνηγήσει και να συλλάβει τους "μπαχαλάκηδες" που κάνουν τους βανδαλισμούς. Αυτό που γνωρίζαμε ως Αστυνομία έχει μετατραπεί σε Τρομονομία. Τα δικά της παιδιά με τα καδρόνια ξεκινάνε τα επεισόδια ώστε να βρουν ζωτικό χώρο και οι εν δυνάμει βάνδαλοι που βρίσκονται περιορισμένοι ανάμεσα στον κόσμο και δεν μπορούν να δράσουν. Με αυτόν τον τρόπο, σκηνοθετούν την εικόνα και την παρουσιάζουν στα δελτία ειδήσεων: ορίστε τι γίνεται όταν κατεβαίνουν οι αγανακτισμένοι, τρομοκρατώντας τον υπόλοιπο κόσμο που θέλει να κατέβει αλλά φοβάται. Ο Παπουτσής (πλην των 82 νεκρών του Σάμινα και του εμβρύου στην Κερατέα) αναζητά νέους νεκρούς, μιας και αποκλειστικός στόχος είναι φύγει ο κόσμος από το δρόμο και να γυρίσει ο καθένας στην απομόνωση του σπιτιού του.
  Μίλησα με μία παρέα Βραζιλιάνων τουριστών (γύρω στα 40) και μία παρέα Γάλλων (γύρω στα 60) στο Σύνταγμα. Ήταν τουρίστες που μας ρωτούσαν γιατί βρισκόμαστε εδώ και τι κάνουμε, όπου στο τέλος μας χαιρέτησαν λέγοντας είμαστε μαζί σας. Χθες άκουγα στα κανάλια για το πλήγμα στον τουρισμό και την οικονομία. Μα οι τουρίστες κυκλοφορούσαν ελεύθερα στην πλατεία πριν επέμβει το "κράτος". Το ίδιο συνέβαινε στο Μοναστηράκι στις 15.15 που πέρασα, όπου κάθονταν τουρίστες και έτρωγαν στο Μπαϊρακτάρη και τα γειτονικά ταβερνοσουβλατζίδικα. Ποιός προκαλεί το πλήγμα στην οικονομία, εγώ και οι υπόλοιποι διαδηλωτές ή  τα δακρυγόνα και οι βάνδαλοι;
  Ο κόσμος ήταν λίγος. Δεν ήταν το πλήθος που υπήρχε πριν απο 20 μέρες, ούτε μανάδες με παιδιά που έβλεπαν οι φίλοι μου πριν 15-20 μέρες (και γω στο youtube) ούτε άνθρωποι πολύ μεγάλης ηλικίας (πάνω από 70). Τα επεισόδια κατάφεραν να ανακόψουν την εξάπλωση του κινήματος μιας και πολλοί βλέποντας τα επεισόδια στην τηλεόραση φοβούνται να κατέβουν (όπως αρκετοί δικοί μου φίλοι με παιδιά). Τυχαίο; -Δεν νομίζω..


UPDATES:


1:   Ο φίλος μου Άδης είδε προφανώς τα ίδια πράγματα (όπως και όλοι όσοι είμασταν εκεί),  και τα εξιστορεί με τον δικό του σπαρταριστό τρόπο.



2: Δείτε ένα παράδειγμα όπου τα ΜΑΤ διαλύουν με τον χημικό πόλεμο τον κόσμο:


3: Mία καταγγελία, δύο καταγγελίες

4. Άλλος ένας πολίτης (πιθανώς συνδικαλιστής της ΕΘΕΛ) ζητάει βοήθεια;

5. Πως είδε τα γεγονότα ο Γιώργος Αυγερόπουλος

(to be continued...)